Laat ik eens de rekening opmaken.Het nieuwe jaar is
ruim twee maanden oud, tijd om eens te proberen of ik inderdaad zorg bij de
gemeenten kan declareren. Bewust heb ik de VNG en haar regio’s wat tijd gegeven
maar wat schetst mijn verbazing: ik kan helemaal mijn rekeningen nog niet
sturen. Ongefactureerde uren van 1 januari tot 6 maart: 90 clientcontacturen
tegen het uurtarief dat door het NZA gemaximeerd is op 95,63. Mijn reserves raken langzaamaan op.
Geen probleem, denk ik dan - nog wat naïef zoals later
zal blijken - dan factureer ik gewoon bij mijn cliënten, zoals ik gewend ben
als contractvrij werkend psycholoog. Zij betalen mij en dienen dan de factuur
in bij hun gemeenteloket. Net zoals we gewend waren met de zorgverzekeraar. Als
ik dat opper, krijg ik de wind van voren: de gemeenten gaan geen zorg aan
burgers vergoeden. Ik moet dus voor iedereen van wie de zorg uit 2014 doorloopt
in 2015 bij de gemeente declareren.
Hoe gaat dat dan? Nou daarvoor moet de gemeente weten
dat er een client in zorg is. Daar heb ik voor gezorgd: na vele uren mailen en
bellen met de helpdesk Go-jeugd, heb ik een databestand met gegevens van
cliënten in zorg kunnen aanleveren. Tijdsinvestering: 40 uur. Onvergoed.
Op dit moment heb ik 40 actieve cliënten, waarvan 8
boven de 18 zijn (gelukkig kan ik daar wel contractvrij declareren), maar die
andere actieve cliënten 32 wonen in 27 verschillende gemeenten…. de angst bekruipt me.. hoe zal
dit gaan? Niemand kan het me vertellen. Mijn cliënten vragen het voor me na.
Overal medewerking, heel fijn, en gemeenteambtenaren doen erg hun best om
beschikkingen te maken en behulpzaam te zijn maar ja, al het overleg, mailen,
navragen, registreren. Elke gemeente heeft een ander tarief zodat ik per client
een nacalculatie zal moeten sturen waarin de eigen bijdrage staat. Minimaal een
uur per client ben ik daar nu mee kwijt: zeker 30 uur onbetaald werk en
dadelijk na afsluiten van trajecten nog eens een half uur per cliënt voor het
nacalculeren van de eigen bijdrage en innen van die gelden.
Daarmee ontdek ik een nare kant van de transitie
jeugdzorg: het hele financiële risico ligt op de basis. Al meer dan twee
maanden heb ik geen geld gezien en ondertussen elke vrije minuut besteed aan de
administratieve rompslomp. Dat vind ik heel moeilijk te verteren.
Vol goede moed verdiep ik me toch maar weer in
beleidsregels, softwareprogramma’s (die doodleuk een % van mijn omzet willen -
de lachende derde die groot geld verdient over mijn rug - ik mag mijn tarieven
niet verhogen van de NZA maar zij vragen gewoon wat hen invalt), portals en wat
dies meer zij. Tijdsinvestering: 20 uur onbetaald werk.
Hoe meer ik me verdiep, hoe groter de paniek wordt.
Kafka is er niets bij. Codelijsten, certificaten, aansluitingen op beveiligde
sites op portals en dergelijke: het is een oerwoud. Een waarachtig
bureaucratisch oerwoud gedreven door controlezucht, winstbejag van
tussenpersonen (automatiseerders!) en onwetendheid van welwillende ambtenarij.
Ongelooflijk.
Ik moet er mee dealen dus mijn aversie zet ik opzij,
informeer cliënten, maak facturen maar dan… moet ik communiceren via de
zogenoemde Istandaarden… wat schetst mijn verbazing: ook dat is onmogelijk.
Waarom?
Tja, ik werk op de Mac - een stabiel systeem waar ik
vol op kan vertrouwen. Dat mag niet van de overheid: er is alleen via windows
based pc’s communicatie tussen zorgverleners en gemeenten mogelijk. Het
beheerteam van Istandaarden geeft aan daar niets mee te zullen doen - zij
adviseren het volgende ‘Verder zit er niets anders op dan ergens een Windows PC
vandaan te halen.” Daarmee werpen ze een hinderpaal op. Mag dat zomaar?
Voor eenpersoonspraktijken als de mijne is dit niet op
te brengen. Ik moet goed overwegen wat ik ga doen en hoe ik dat ga doen. De
cliënten nu in zorg, daar ga ik mee
verder en zal hun betaling via hun woonplaats moeten regelen. Nieuwe jeugd
cliënten kunnen alleen aangenomen worden als zij volledig zelf betalen. De
gemeentelijke route is op deze wijze niet werkbaar: als er per clientuur 1 uur
administratie volgt - zonder dat ik enig inhoudelijke actie nog heb gedaan -
dan kan dit niet uit, niet tegen het NZA tarief.
De rekening van de
transitie staat op dit moment op 90 uur werk dat nog betaald moet worden, 90
uur die ik nooit terug zie en nog steeds onduidelijkheid over communicatie,
declaratie en wat dies meer zij - en dit is nog maar het begin. De eenpersoons kinderpraktijk betaalt de rekening van de transitie.
Uw verhaal komt mij zeer bekend voor. Als softwareleverancier van veel van uw collega's zie ik de door u genoemde problemen veelvuldig voorkomen.
BeantwoordenVerwijderenInderdaad ben ik dus een van die vervelende automatiseerders. Een softwareleverancier (Praktijkdata) die u misschien toch wel wat tijd had kunnen besparen. Bijvoorbeeld met het door de software gegenereerde databestand voor Go-jeugd. Of met het uitzoeken van de juiste codelijsten en declaratiestandaarden voor het maken van facturen op basis van de nieuwe i-standaarden (ook op de Mac!). En met andere bureaucratische zaken zoals het aanleverbestand voor het CBS, hulp met Vecozo certificaten, etc. De kosten van softwareprogramma's verdient u op die manier snel terug. En waarom een % van de omzet? Dat is om een aantrekkelijke prijsstelling te kunnen aanbieden aan zowel voltijd- als deeltijd werkende psychologen. Maakt u minder uren, dan betaald u ook minder. Met een vaste prijsstelling zonder variabele percentages wordt het voor (veel) in deeltijd werkende psychologen al snel te duur.
Ondanks dat het e.e.a. met een softwarepakket wellicht tijd bespaart, is er nog veel te verbeteren naar aanleiding van de transitie. Iedere gemeente / samenwerkende regio bepaald haar eigen regels en dat levert nog wel eens frustratie op. Zo kan er via het landelijke Vecozo portaal op een eenduidige manier digitaal gedeclareerd worden. Maar veel gemeenten houden zich daar op dit moment nog niet aan, omdat hun systemen daar nog niet op aangesloten zijn. Sommige gemeenten hebben zelfs een eigen facturatieportaal opgezet! Iets wat eigenlijk helemaal niet nodig is en ongetwijfeld ook het nodige heeft gekost. Er zijn gelukkig wel signalen dat steeds meer gemeenten zich (uiteindelijk) op de landelijke Vecozo-infrastructuur gaan aansluiten. Het is maar te hopen dat de gemeenten niet al te veel extra eisen gaan stellen (zoals men nu al informatie vraagt als overzichten onderhanden werk, voorlopige PDF-facturen en dergelijke). Daar ligt mijn inziens een schone taak voor de beroepsverenigingen zoals de NVGzP om bij de gemeenten aan te dringen op zo laag mogelijke administratieve lasten. Met behulp van standaardisatie via de VNG zou dat mogelijk moeten zijn. Dat bespaart iedereen geld, de gemeenten, de psycholoog en uiteindelijk ook de cliënt.
Tenslotte nog een gratis tip: ik lees dat u met name adoptie-trajecten doet. Volgens mijn informatie is het mogelijk om hiervoor een landelijk contract af te sluiten met de VNG. Het voordeel is dat u dan maar met een minimaal aantal verschillende producten en tarieven hoeft te werken en niet meer voor iedere gemeente de tarieven en productcodes hoeft uit te zoeken. Wellicht heeft u daar wat aan en scheelt u dat in de toekomst veel tijd.