De afgelopen maanden hebben hun tol geëist: voor mij is de lol er wel af. Ik heb genoeg van alle administratie, eisen, vragen, sommaties, teruggestuurde rekeningen. Ik heb weken van slapeloze nachten achter de rug. Het gevecht tegen de windmolens van de bureaucratie. Een eenzaam gevecht want hoewel ik veel bijval krijg, laat mijn beroepsgroep zich moeilijk organiseren. Het zij zo. Via de achterdeur ben ik stiekem een administratiekantoor voor de gemeente geworden… en dan al dat onbegrip ‘ maar mevrouw wilt u geen contract met ons?’ Alsof het hoogste goed is om gecontracteerd te zijn… de gemeenteambtenaar, gewend aan papierdiarree van contracten, memo’s, eindeloze inhoudsloze overleggen en wat dies meer zij heeft echt geen idee hoezeer dat het ‘gewone’ hulpverleners werk in de weg zit. Contract en veelvuldig gemeentecontact is voor de eenpersoonspraktijk een extra hobbel en tijdverspilling die niets oplevert, gelet op alle startproblemen tot op heden zelfs geen spoedige betalingen…
Waarom een eenpersoonspraktijk? Waarom ben ik in 2006 voor mezelf begonnen? Adoptiezorg is een niche gebied, niet veel mensen focussen zich uitsluitend daarop. Ik wilde dat wel doen en goed doen. Dat kon alleen door me uitsluitend hierop te richten, adoptiehulp te gaan verlenen volgens de state of the art wetenschappelijke inzichten, met methoden die theoretisch kloppen maar soms nog nieuw zijn, ik wil betrokken zijn bij cliënten, soms ook buiten kantooruren en soms ook buiten de gebaande paden kunnen lopen met hen. Ik wil mijn tijd kunnen besteden aan mijn cliënten, samen met hen uitzoeken hoe ik hen het beste kan ondersteunen, waarom ze het wel met mij aandurven terwijl ze al vaak verschillende hulpverleners hebben gehad. Alleen? Meestal wel maar vaak werk ik samen met collega’s, heb intervisie, supervisie en overleg. Ik heb bijna negen jaar met veel passie en plezier gewerkt. Totdat 1 januari het doek viel. De lol is er nu wel helemaal af.
Ik heb de transitie een kans gegeven. Alles volgens de regels gespeeld maar de transitie maakt mij het werken met passie en plezier onmogelijk. Er is geen toekomst voor mijn bovenregionale, gespecialiseerde eenpersoonspraktijk na de transitie, althans niet binnen het systeem van gemeentelijke jeugdzorgregio’s. Dat is wrang. Het is niet anders.
Moet de Adoptiepraktijk dan sluiten? Misschien - na de zomer neem ik als nieuwe cliënten alleen maar clienten uit mijn regio en zelfbetalers aan naast volwassen cliënten. Misschien kan ik daarmee overleven. Misschien niet. In de molens van de transitie, gericht op mainstream en grote groepen, is er vooralsnog geen ruimte voor eenpersoonspraktijken. Ik ben hiervoor gewaarschuwd en heb de bedenkers van de transitie hiervoor gewaarschuwd. Gemeenten horen aan, zijn vriendelijk en welwillend, VNG denkt mee maar er gebeurt niets. Men heeft gehoord maar niet geluisterd - het gaat bij mijn hulp niet om grote groepen. De politiek is alleen gevoelig voor de macht van het getal. Ergo: alles moet eenheidsworst zijn: simpel, laagdrempelig, in de buurt, snel toegankelijk en de triage wordt gedaan aan de keukentafel. Een rampenscenario waarvoor de kosten op termijn hoog zullen zijn maar ook daar wordt niet naar geluisterd. Het zij zo. Gespecialiseerde zorg, zeker wanneer ze in een eenpersoonspraktijk wordt geboden, is niet interessant voor gemeenten, net zo min als minipraktijken interessant zijn voor zorgverzekeraars. Er is geen toekomst voor de bovenregionale door de gemeente bekostigde eenpersoonskinderpraktijk na de transitie. Er is geen toekomst voor jeugdzorg op maat in dit systeem dat draait om controle en geld. Dat betekent dat complexe zorgvragen deels onbeantwoord blijven of dat adoptieouders zelf de kosten betalen hiervoor. Mooie bezuiniging, die zie je namelijk nooit meer terug in de cijfers. Was dat echt de bedoeling? Voor mijn adoptiepraktijk is er binnen dit systeem geen plek, geen toekomst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten